بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش انعطاف پذیری روانشناختی زنان نابارور: طراحی پروتکل درمانی

مقدمه: با توجه به اینکه زنان نابارور در نتیجه اجتناب‌ها و هم آمیختگی‌های شناختی بالا انعطاف پذیری پایینی دارند هدف پژوهش حاضر طراحی مقدماتی پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد زنان نابارور و کارآیی بالینی آن بر افزایش انعطاف پذیری روان شناختی این گروه می‌باشد. روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون همرا با گروه کنترل می‌باشد. جامعه آماری شامل کلیه زنان نابارور مراجعه کننده به کلینیک ناباروی میلاد تبریز در بهار سال 1394 می‌باشد و نمونه این پژوهش 30 نفر بودند که نمره آنان در پرسشنامه انعطاف پذیری روانشناختی (پذیرش و عمل) پایین‌تر از میانگین بوده و به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. پس از طراحی پروتکل درمانی با توجه به منابع مرتبط با درمان پذیرش و تعهد و درمان‌های روانشناختی مرتبط با مشکلات خلقی و عاطفی زنان نابارور با مشورت اعضای انجمن علوم رفتاری و بافتاری، این پروتکل طی هشت جلسه روی گروه آزمایش اجرا شد و گروه کنترل هیچ گونه مداخله‌ای دریافت نکرد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) استفاده شد. یافته‌ها: میانگین نمرات گروه آزمایش در پیش آزمون از میانگین نمرات گروه کنترل پایین‌تر است. این در حالی است که در پس آزمون میانگین نمرات گروه آزمایش بالاتر از گروه کنترل است. اثر اصلی تحلیل واریانس بین- درون آزمودنی آمیخته برای دو گروه آزمایش و کنترل ارائه شد. مقدار F برای دو گروه برابر با 41/0 است که در سطح 04/0 معنی دار است (05/0 > P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده می‌توان گفت پروتکل درمانی حاضر توانسته اثربخشی مؤلفه‌های درمان پذیرش و تعهد بر افزایش انعطاف پذیری روانشناختی زنان نابارور نشان دهد.